We want more!*

We vieren dat we een geweldige tijd achter de rug hebben. En spreken elkaar toe met mooie woorden. Ook genieten we van het kleurrijke eindresultaat. En van het samenzijn want onderling is er een hechte band ontstaan.

Dat de atelierdagen voorbij zijn, valt niet mee. Freerk, die pas onlangs aansloot: ‘Het is een waarheid maar geen leuke.’ Ook Elly vindt het jammer. ‘Ik zou er mee willen doorgaan. Ik heb ontdekt dat ik kunst zó leuk vind.’ Annette wil dat ook maar heeft een andere insteek: ‘Ik heb geen kunstvisie. Voor mij zit het wonder juist in hoe wij verbonden zijn geraakt.’ 

Dan maakt Sandra van de gelegenheid gebruik. Zij heft haar glas voor een proost op het vervolg. Marcha, onder wiens bezielende leiding onze expositie verrees, deelt die wens. ‘Er zou een plek als deze moeten blijven waar je kunt binnenlopen om uitingen te maken.’ En dat is waaraan wij ons sterken: het besef dat dit zomaar niet stoppen kan. We want more!

Ondertussen leggen we de laatste hand aan onze presentatie. Want morgen gaan we open! Een medewerker is bezig met de muurtekst. Machiel met de techniek en Feras helpt Marianne bij het ophangen. Freerk, alles overziend: ‘Ik kan nog dertig jaar door zo maar zou nu ook in vrede kunnen gaan. Want we hebben iets afgerond, iets moois. Ik heb alleen geen vaas thuis voor de bloemen.’