Bewogen middag*

Er heerst grote, bijna sacrale concentratie. Potloden die over het papier gaan, stiften waarmee korte, snelle haaltjes gemaakt worden. Die geluiden hoor je. Maar verder niets. Ja, totdat Moes in de lach schiet. ‘Let maar niet op mij’, verontschuldigt hij zich. ‘Ik heb een korte concentratiespanne.’

Gastkunstenaar Marisa Rappard begint de middag met een dansoefening. ‘We gaan achter de deken staan’, zegt ze geruststellend. ‘Dan is het niet zichtbaar vanaf de straat.’ Het is de bedoeling dat ieder een beweging kiest. ‘Het eerste dat in je opkomt van hoe je hier gekomen bent’, instrueert ze. Het mondt uit in een dans van aan elkaar geplakte bewegingen.

Dan nodigt ze ons uit om tegenover elkaar te gaan staan. De een loopt langzaam op de ander af totdat de ander ‘stop’ zegt. Het is een oefening in het stellen van persoonlijke grenzen. Maar het zorgt ook voor de nodige hilariteit. Want in plaats van ‘stop’ zegt Moes liever: ‘Ik ontvang je met open armen.’

‘Zullen we Annemaria Koekoek doen?’, vraagt Marcha daarna, met een twinkel in haar ogen. ‘Tikkie, jij bent hem’, giechelt Amira, in wie het spelende kind zich aangesproken voelt. Marcha: ‘Kom op, dit is lachen. Het levert altijd iets op! Dan kunnen we straks bezig met vertalen.’ Met vertalen? Oja, wacht even: we vergeten haast dat we aan een expositie werken.